θεομακαρίτης

θεομακαρίτης, ου, ὁ (hapax leg.; the noun μακαρίτης =‘one blessed’, i.e. ‘dead, lately dead’ [Aeschyl. et al.]). As adj. (like μακαρίτης Aristoph., Pl. 555) divinely blessed of Christ’s passion ISm 1:2 v.l. (s. θεομακάριστος).—DELG s.v. μάκαρ.